"Sardinas!"

Huwebes ng hapon........

Abala ako sa aking pangpersonal na gawain. Naglilinis ng computer parts, nag e-edit ng video at kung anu-ano pang pagkakaabalahan gamit ang aking computer. Hindi mawala sa isip ko ang gagawing aktibedades bukas. Bagong laba ang aking uniporme  at todong kintab ang aking combat boots. Naisalansan ko narin ang mga dadalhin ko at mga extrang gamot at pang First Aid.

Pagdating ng mga bandang 6o'clock ng hapon derecho na kami sa headquarters upang doon magpalipas ng gabi dahil maaga pa kami aalis bukas. Pag dating sa kampo , pag-akyat sa pangalawang palapag madilim pa ang hallway at maririnig mo ang ingay ng mga kasamahan sa kuwarto kung saan kami matutulog. Pag pasok ko sa silid nakapwesto na  ang karamihan sa kanya-kanyang  kama. Una ko hinanap ang aking mga sanggang dikit na mga ka batch. Nagsimula na ako mag bihis ng aking uniporme upang hindi na ako maabala  bukas. Sa loob ng kuwarto mangilan-ngilan lamang ang gising upang maghintay sa aming pag-alis para bukas. Pumwesto kami sa labas ng balcony ng kuwarto at naglatag ng karton at ginamit na unan ang aming mga bag. Kasama ang aking mga kaibigan tabi-tabi kaming nakahiga at nakatingin sa itaas at na aaninag ang mga bituin na animo'y nagsasabi....

" tulog ng mahimbing munting kawal."

 Habang nakatitig sa himpapawid sa madilim na kalawakan mga ilang ulit din dumaan ang mga  bulalakaw. Mga simpleng pagkakataon sa buhay ng sundalo na nagpapangiti sa lalim ng gabi. Buo parin ang aking pasya  na ituloy ang aking desisyon para bukas na sasama ako at hindi na ako maaring umatras dahil nandito na ako sa huling pagsubok at ilang araw nalang ang bibilangin ay matatapos na kami sa aming training.

Unti-unti na ako inaagaw ng antok, malakas parin ang ihip ng hangin at ramdam ko ang lamig ng panahon. Para akong pinaghehele ng kalikasan upang bukas ay buo ang loob ko sa matinding pagsubok. Sa huling oras ng pagsisiyasat ng aming instructor pinahubad nya sa amin ang aming mga combat boots bago tuluyang makatulog.

3am....
 Nagising ako sa mga ingay ng makina ng military truck.  Heto na ang aming sundo at habang abala ang bawat isa at nagkakatinginan nalang sa mata at hindi na makapagsalita dahil sa iniisip na mangyayari. Mga tanong sa aming isipan

" Ano nga ba meron dun?"
              " Saan kaya kami Pupunta?".

Nagsimula na kaming mag-ayos , nagsimula na ang aming hinihintay na kung tawagin nila ay "Final Traning Exercise"  ang tanging alam namin ay bundok at dagat ang aming pupuntahan.

Tunog ng mga Combat boots sa hallway , mga matitikas na trainee at handa na sa susuunging gera. Isang pagkakataon na kung titignan mo ay nakakapagbigay kasiyahan at medyo nakakalungkot din dahil ang mga taong ito na minsan pang nagbigay kabuluhan sa pag-aaral ng pagiging sundalo ay nasa huli na ng kanilang pagsusulit. Bagkus ang pagsubok ay magsisimula palang sa araw na iyon ngunit ang pagiging lowest mammal ay unti -unti nang mawawala sa kanilang uniporme at magiging isang halimbawa na ng katapangan at dedikasyon.

Sa labas 3:30am naka formation pa kaming lahat, sumigaw ang aming master

" BAKIT WALA KAYONG DALANG LUBID!!!!?"

(tahimik ang lahat....)

" ALL OF YOU!!! ON YOUR BACK!!!!"...
       " Lintik na buhay to oh!!! bakit wala nagdala ng lubid? anong gusto nyong gawin natin dun?..."

(Pinarusahan kami).

Pagkatapos ng matinding paggulong dahil sa"kasalanan ng isa ay kasalanan ng lahat" ay isa-isa na kami binigyan ng riffle.

4:00am Pinaakyat na kami ng military Truck, lumapit si Colonel at nagtanong ng pasigaw

" AYUS BA KAYO DYAN!!!?

(may sumagot din ng pasigaw )

" PARANG SARDINAS!!"

Napalingon si Colonel at nagkasalubong ang dalawang kilay sa narinig.

Isang pagkakataon na animo'y kidlat  na tumama sa isang tao na katabi mo pa. Natahimik ang lahat at himinto ang hangin sa pag-ihip. Ang alab ng bituin sa langit ay biglang lumamig na parang  gustong bumagsak sa lupa at magtanong ng " bakit ka pa kasi sumabat!!?"

Nagpantig ang tenga!, umuusok ang  ilong!, isang itsurang ayaw mong makita ulit.

(nagtanong si Colonel ng pasigaw)

"ANO YUN? "

Tahimik ang lahat......
Rinig na rinig ang mga kuliglig sa kabilang kanto......
Ramdam ang tibok ng puso ng bawat isa na nasa loob ng truck...........

" SINO NAGSABI NUN!?  WALANG MAGSASALITA?"

"BABA LAHAT!!!!!"

"Ako po sir! Pasensya na po!"

"Bumaba ka dyan! Maiwan ka dito!"

Tahimik parin ang lahat, Sumakay na si colonel sa kanyang sasakyan at umandar na ang aming truck patungo sa aming destinasyon

Sa aming biyahe habang nakatayo sa likod ng truck, hindi parin mawala sa aming isipan ang naiwan naming kasamahan. Malungkot kami para sa kanya dahil last minute nalang nabawasan pa kami ng isa. Ngunit pagkatapos ng aming graduation napagalaman namin na  nakatapos din sya ng training ngunit sa ibang batch nga lang sya naka sabay.

Sa araw ng aming pagtatapos , saka lang namin naunawaan ang kahalagahan ng mga yugtong nagpahirap sa amin sa loob ng kampo noong nag te-training palang kami. Ang sagot sa tanong na
" Bakit kasi ganito?" ay " Kaya pala!" at "ang pananaw na mapanghusga ay pagmamahal pala".

" Gusto lang nila kami matuto, gusto lang nila kaming maging malakas, maging buo sa bawat desisyon at Mapagmahal sa Bayan".

~Salute!