"Kahit Hindi Pa Ngayon"

Habang umaandar ang oras sa aking harapan patuloy ang nakakasilaw na sinag ng araw sa tanghaling tapat. Naaaninag ko ang mga ibon na naglalaro sa kakaunting salok ng tubig na nagmula sa ulan ng nakaraan. Paunti-unti ako sumasakay sa bahagyang ihip ng hangin. Ang lakas nito ay patuloy na binabago ng panahon sa pamamagitan ng paghampas nito sa mga luntiang dahon sa paligid.

Daig ko pa ang pinaglalaruan ng mga engkanto kung saan ang aking ulirat ay patuloy na naglalakbay sa kung saan sa kabuluhan ng buhay at pagiisip. Hinahanap ang kahalagahan ng aking mga desisyon, kung bakit matapos ko pagtibayin ang mga pundasyon ay doon ko napagtanto na unti-unti itong pinaparupok ng kahapon.

Naging tama ba ako? yan ang laging katanungan. Naghahanap ng kakampi sa mga tao na hindi naman ako lubos na kilala. Mga tanong na imbes na tanungin kung "Saan ako nagkamali" ay nagiging " Bakit ako nagkamali?".

Dahan dahan ako nawawala, namamatay sa katotohanan. Nagiging manhid kahit ako ay patuloy na nasasaktan. Idinadaan sa mga ngiti ang mga pakiwari na sana ay may makapansin na ako ay lumuluha ng palihim tuwing lumalalim ang gabi. Ang pagiging malakas ay ang imahe ko sa karamihan ngunit sa kabila nito ay kahinaan na hindi nararamdaman ng iilan.

Walang laman, yan ang aking pakiramdam, isang bakanteng pagkatao, isang pinuno na walang masisi kundi ako. Paulit-ulit ko sinasadya na sabihin sa aking sarili na ako lagi ang may sala at ako lagi ang mahina. Hanggang bigla ko nalang naramdaman na hindi ko pala kaya dahil tuwing binabato ng masasakit na salita ay parang batang lumuluha.

Kahit hindi pa ngayon, alam ko naman yun. Mga mata na pilit ko ipinipikit sa mga malalambing na gabi at hinanakit. Mga yakap na alam ko ay totoo kahit pansamantala. Mga luha na hindi ko kaya ipahalata. Pagmamahal na alam kong mali sa iba at nagiging tama sa aking mga mata. Walang pagsisisi, walang agam-agam at dahil nga habang nakahawak ang mga kamay mo sa akin hindi ako bibitaw kahit nasasaktan.