Nasa gawing likod na upuan at habang nasa traffic ay isinandal ko ang aking ulonan at tumingin sa itaas. Tanaw ko ang mga bituin sa labas habang hawak ko ang mundong hindi sa akin. Nangangarap na kailan ko kaya mahahawakan ang buhay na buong-buo. Kailan ko kaya maibibigkas ang mga wikang masasaya.
Limitado ang lahat ng aking pagkakataon noong highschool. Inampon ako ng aking mga kamag-anak at nagsilbing tagaligo ng aso, tagapunas ng kotse, tagalinis ng mga maduduming parte ng bahay at kung anu-ano pang trabaho na maaari nilang ipagawa sa akin. Ang pagiging mahusay ay hindi opsyon upang maging masaya. Wala akong pakialam sa salitang Valedictorian at Salutatorian dahil ang pakiramdam ko noon ay hindi sa akin ang silid, ang damit , ang sapatos at ang librong ibinigay sa akin. Para lang ito sa mga taong naghahanap ng rason kung bakit nila ako pinag-aaral.
Hindi ko noon maintindihan kung bakit kahit pagod na ako sa pagiging utusan eh pakiramdam ko noon ay hindi ako nagkamali sa mga desisyon na ginagawa ko. Marahil siguro ang tanging tama lang sa akin noon ay sumunod lang ng sumunod sa mga utos na hindi maaaring baliin.
Sa tuwing sasapit ang bakasyon noong highschool bihira mo ako makitang masaya. Hindi katulad dati noong panahon ng elementarya na halos lahat ng araw ay maaaliw ka. Dito ay iba, ibang-iba sa nakagawian. Naging pahinante ako sa truck at kung minsan ay tagatangal at tagaderecho ng mga pako sa construction site. Trabahong hindi ko naman ginusto ngunit dahil nga hindi sa akin ang mundong ginagalawan ko noon eh lahat ng desisyon ko ay oo lang ng oo.
Hanggang ngayon ay hindi ko parin makita ang kahalagahan ng ganung aspeto ng idolohiya sa pagpapamulat ng isang kadugo na ganito ang buhay pag wala kang pinag-aralan. Imbes na ipahinga ang mga katawan at isipan dahil sa mahabang araw ng pag-aaral sa eskwela eh pilit pa nila isinisingit ang ganitong nakakapagod sa isipan at katawan na hindi naman nila maipaliwanag ng buo at kung bakit. Marahil ayaw lang nila ako maging masaya sa araw ng aking bakasyon oh marahil parusa ito sa akin dahil sa mga pangako nila na pasan-pasan ko hanggang makatapos ako ng aking pag-aaral.
Salamat narin sa kanila ngunit ang aral na ibinigay nila sa akin ay hinding-hindi ko ipapamulat sa mga taong bumubuo sa aking mundo ngayon. Ni minsan sa buhay ko noon ay hindi ko sila pinanghugutan ng aking lakas dahil ang kahinaan ko ay ang kalagayan ko at ang kalungkutan ko ay ako lang ang nakakaintindi. Nagiging masaya lang ako tuwing mag-isa sa aking silid. Kapatid ko ang kama at kaibigan ko ang telebisyon. Kakuwentuhan ko ang bintana at sandalan ko ang aking mga unan tuwing umiiyak. Mga pagkabigo na ako lang ang nakakaalam at mga kalungkutan na sa akin lang nakapangalan.
0 (mga) komento:
Mag-post ng isang Komento