"Kahit Gaano Kalayo Huwag Lang Dito"

Noong inilayo ako sa aking mga kapatid upang makapag-aral at tinahan sa isang lugar kung saan ang pangungulila ang tanging libangan ng aking pagkatao at ang pagiging masaya ay mahirap hagilapin sa mga lugar na katulad nito. Lagi ko noon hinihintay ang ulan at pagdumaratig na ito ay lumalabas na ako sa aking pagkakasilong. Gamit ang hiniram na bisikleta una kong babaybayin ang daanang patungo sa lugar kung saan ko ipinagkatiwala ang aking mga mumunting emosyon. Dito tanaw mo ang mahabang kalsada na sinisilungan ng mga puno sa gilid ng daan. Masmaganda pala pagmasdan ang mga ganitong tanawin ang lilim sa daanan sa malakas na ulan. Mga patak ng ulan na dumadaan sa dahon at mga sanga na kumakaway na pinapagalaw ng ihip ng hangin. Wala namang bagyo ngunit ang ulan sa lugar namin noon sa probinsya ay dumarating bago pa lumubog ang araw.

Ang kalsada kung saan nagsilbing silong ng aking mga ngiti at nagbibigay kasiyahan sa kabila ng mga pangungulila sa aking  mga mahal sa buhay. Habang nakatingala sa mga puno sabay kong ipinipikit ang aking mga mata at nangungusap na may kagalakan ang pakiramdam. Hindi ko alam kung may luha sa aking mga pisngi ngunit ang alam ko naghahalo ang aking kalungkutan at kasiyahan sa iisang damdamin. Niyayakap ko ang mga patak ng ulan habang pinapakingan ang mga bulong ng hangin. Minsan lang ako humiling sa langit ngunit ni minsan hindi ako nag-isip ng aking kalayaan sa lugar na iyon dahil sa una palang alam kong pagsubok lamang ito ng panahon ngunit ang hindi ko lang napaghandaan ay kung gaano ito kahirap na halos patayin ako ng lungkot sa bawat araw na dumaraan.

Maliksi parin ang mga patak ng ulan tuwing matatapos na ang aking kahibangan. Sa aking pag-uwi habang sakay ng aking hiram na bisikleta pilit kong pinapabagal ang mga oras na dumaraan. Ang mga agam-agam na sana'y bukas ganito ulit at sana'y makayanan ko lahat ng pagsubok na ibinabato sa akin ng mga taong walang magawa kundi manghusga ng kapwa at manira ng pagkatao.

Madami rin naman akong natutunan sa lugar na iyon kung saan ang aking katatagan ang naging ugat ng aking kalakasan.

"Mahirap pala maging mahina, lalo na kung alam mong bagsak na bagsak kana at wala kang ibang choice kundi maging malakas at magpakatatag"

Sa buhay madami tayong pinagdadaanan na pagsubok at ang ilan dito ay halos ikutin ang pagkakakilanlan mo sa iyong sarili at pagkatao. Ang ikaw ay magiging taong hindi mo inaasahan na magiging ikaw na pala. Ngunit sa paglipas ng mga panahon bigla mo nalang mapapansin na pinapasalamatan mo yung mga taong walang magawa kundi saktan ka. Ngunit kahit gaano man ito bigyan ng makahulugang sanaysay at kalimutan ang lahat ay nandoon parin ang isang desisyon sa iyong puso na hinding-hindi ka na babalik sa lugar kung saan ibinigay sayo ang luha ng langit. Isang paglalakbay na ayus lang kahit saan, okay lang kahit gaano kalayo huwag lang dito. Hindi dahil sa may gusto kang patunayan kundi hanggang doon nalang dapat sila, doon sila nararapat, hanggang doon na lamang sa nakaraan.