Pakiusap sa aking mga kahinaan, sa aking mga pagkakamali, pakiramdam na unti-unti nanaman ako nawawala. Ito siguro ang dahilan kung bakit hindi parin ako nakalalayo. Sumisikip ang dibdib habang nakakayanan akong tiisin, Ang pag-aakalang natutunan ko na ang lahat ay hindi pa pala. Ngunit bakit pakiramdam ko ay dito na ako nanggaling.
Kakaiba, hindi ko gusto ang araw na ito. Nababawasan ang iniipong ngiti at bumibigat ang mga pakiwari. Sa ganitong pagkakataon ko naiintindihan na wala akong silbi, parang ganun, parang ganito. Bakit ba kahit anong angulo ko ipakita sa iba ay hinding-hindi parin talaga nila ako maintindihan. Baka nga sumpa oh baka nga malas lang talaga ako sa mundo ng iba.
0 (mga) komento:
Mag-post ng isang Komento