"Ay Tama Pala Ako"

Bakasyon, Pangasinan.....
Pauwi na kami ng bahay galing pamamasyal sa malawak na dalampasigan ng Binmaley beach, tatlong oras din kami naglakadlakad kasama ng aking dalawang kaibigan. Tinanaw namin ang dulo at halos walang katapusang baybayin ng dagat. Nagdesisyon na kami umuwi dahil halos palubog na ang araw. Sa aming paglalakad saka lang namin napagtanto na parang gagabihin ata kami pauwi dahil halos 5pm na  kami nagpasya bumalik ng bahay, samadaling salita kung tatlong oras ang ginugol namin sa paglalakad aabutin kami ng 8pm ng gabi sa daan pauwi. Nagkatinginan nalang kaming tatlo at dahil alam namin ang mga kwento-kwento ng mga matatanda sa nasabing dalampasigan mga kwento ng kababalaghan ukol sa mga lamang lupa o Engkanto.

Habang papauwi may mga hawak kaming stick na napulot namin sa dalampasigan, nakatutuwang isipin ang mga pabalat ng mga chi-chirya at candy noong araw ay makikita mo pa sa dalampasigan ng dagat na animo mga   memorabilya ng kahapong kabataan. 5:30pm medyo inaagaw na ng langit ang liwanag, ang araw ay natatakpan na ng bundok at ulap, papalubog sa aming harapan. Ang aking kaibigan na babae na kasamahan ko sa Table Tennis sa Manila at ang kababata kong lalake sa Paranaque, sila ang mga kasabay ko sa paglalakad pauwi mula sa dalampasigan.

Kaibigang Babae: "gagabihin talaga tayo"

Kaibigang Lalake:" Tol hindi ba nakakatakot dito pag gabi?"

Ako : " Sabi nila Auntie wag daw tayo magpagabi sa dalampasigan"

Kaibigang Babae: " hay nako  gagabihin talaga tayo dito"

Kaibigang Lalake: " Huwag nalang tayo mag hiwa-hiwalay"

Ako: " Oo, para pag makita natin yung Engkano pagtulungan natin"

Kaibigang Lalake: " Hahahaha"

Kaibigang Babae: " Hwag nga kayong ganyan!, lalo lang ako natatakot eh"

6:00pm gabi na, hindi na namin halos makita ang dulo ng pampang sa harapan at sa likuran. Naglalakad kami na parang wala na kaming pakialam kung nasaan na ba kami, basta ang alam namin derecho lang ang daanan kaya derecho lang ang lakad. Sa gitna ng aming paglalakad napansin namin na ang daming shell sa inaapakan namin , unang nakiramdam ang kaibigan kong lalake " Wow! ang daming shell " , hindi namin napansin yun nung una kaming naglakad papalayo mula sa bahay. Maya -maya pa sabi ng kaibigan kong babae" nagugutom na ako " , sabi ko nalang " malapit na tayo , siguro". Ilaw lang ng poste ang aming palatandaan, doon kasi ang  kanto palabas ng dagat at sa pwesto namin mukhang napaka layo pa ang babaybayin ng aming grupo. Sa aming paglalakad napansin namin may kumpol na animong mga bilog-bilog na patong-patong sa gilid ng dagat. Maaaninag mo ito dahil narin sa liwanag ng buwan galing sa bundok sa aming harapan na sumisinag sa aming daraanan. Nilapitan namin at  laking gulat namin isang kumpol ng manga, mga indian mango!.

Kaibigang Babae: " Uy! Manga! ang daming Manga! "

Kaibigang Lalake: " sakto nagugutom narin ako "

Kumuha kami ng kaunti dahil hindi namin kayang dalhin lahat, nakakabit pa sa tangkay ang manga at may mga dahon pa.  Nagpatuloy ang aming paglalakad at sa aming paglalakad nabanggit  ng kaibigang kong lalake "nakakauhaw, nauuhaw na ako " at pagkatapos lamang ng ilang minuto ay may naaninag kaming isang animo'y bote ng longneck na naka tayo sa gilid ng dagat. Kinuha namin ito at pinagmasdan mabuti, may laman itong alak at hindi pa nabubuksan. Medyo kinabahan ako at dahil na rin siguro sa pag-iwas sa nakakatakot na kwento ng mga matatanda hindi ko pinahalata sa mga kasama ko na kinikilabutan na ako at sa aking pakiramdam ganun din ang ginagawa nila na hindi pinapahalatang natatakot narin sila. Dinala namin ang alak sa aming paglalakad at habang naglalakad tahimik ang lahat at nakikiramdam sa paligid.

7:00pm ,napansin ng kaibigan kong lalake" Wow! shell nanaman! ". Napaisip ako "Shell nanaman?" pagkabigkas na pagkabigkas nya ng salitang iyon dun ko na napagtanto na mukhang pinaglalaruan ata kami ah at hindi lang ata sila ang kasama ko, meron pang isa pero hindi lang namin nakikita. Dun na nagsimulang tumayo ang balahibo ko na parang ramdam ko na nandyan lang sa paligid at pinagmamasdan kami. Pagkalipas ng ilang minuto, " Wow! shell ulit! ". Tumigil ako at sinabi sa kanila " Teka medyo nakakahalata na kasi ako" tumingin sa akin ang dalawa kong kaibigan na parang naiintindihan na nila ang ibig kong sabihin. Binaligtad namin ang aming mga damit at dumerecho sa paglalakad. Wala naman siguro mawawala kung maniniwala sa mga kwento-kwento. Sa loob ng ilang minuto naramdaman na namin na papalapit na kami sa ilaw na aming tinatanaw.

Nakauwi kami ng matiwasay at na ikwento ko sa aking tita ang nangyari. Ipinatapon nya ang alak na dala namin at manga.

Auntie : " Sa susunod huwag kayo lalayo dahil hindi nyo kilala ang mga tao dito at ang mga nilalang na namumugad sa mga liblib na lugar  sa di kalayuan "

May mga bagay na di natin kailangan paniwalaan kung ayaw natin, pero merong mga bagay na wala namang masama kung maniniwala ka. Ang basehan ng isang paniniwala ay hindi sa karanasan kundi sa aral ng mga nauna sa atin. Marahil meron silang alam na hindi natin alam at hindi na kailangan alamin pagkat hindi na sakop ng ating interes. Ang mga makatotohanan at kapanipaniwala ay naaayon lamang sa taong nag-iisip nito, hindi mo kailangan makita para maniwala ka at kailangan mong damhin para maisip mo na " ay Oo nga noh?" kundi alamin mo ang aral hanggang mapatunanyan mo na " Ay tama pala ako ".